ایران با جام جهانی فوتبال ۲۰۱۸ سرافرازانه با بیشترین امتیاز و کمترین گل خورده در طول تاریخ حضور خود بدرود کرد.
در این که فوتبال امروز مثل اعلای کار گروهی و سراسر هماهنگی است تردیدی نیست و در این که هر چه به لحظات حساس در هر بازی نزدیک میشویم سطح توقع تکتک ورزش دوستان بالا و بالاتر میرود هم شکی نیست.
اکنون غبطه همه ما به نتیجه نرسیدن حرکات تک به تک و گل برتری را نزدن و به فرجام نرساندن کار است.
اما اگر به گذشته باز گردیم متوجه میشویم که در یکی دو سال اخیر بیشتر تلاشها و کنشها صرف جدالهای بیهودهای شده است که البته در این سر زمین فقط به ورزش و فوتبال هم منحصر نیست و در اقتصاد و سیاست هم نمونه کم ندارد.
از سرِ نیزه کردن قرارداد سرمربی که پول خشکشویی لباس او فلان مبلغ است تا رفتارهای حسادتآمیز برخی مربیان داخلی و...
نگارنده و هر کسی که در دورترین سطح آگاهی از برنامهها و رخدادهای ورزشی است از این جدالهای کودکانه بی خبر نیست حال ببینید متخصصان و افراد درگیر در اصل برنامهها چقدر از این رفتارها دچار آسیبهای روحی و روانی میشوند.
مرسوم است که میگویند برای خوشنویس شدن یک مبتدی لازم است که او مثلا هزار بار حرف ب را بنویسد که این تکرار همراه با دقت در فوتبال و ورزشهای دیگر هم مصداق دارد تا بتوان جام را به فرجام رساند.
جان سخن این که مسوولان و مدیران اجرایی بایست فرصتهای تمرین و تکرار را برای ورزشکار همیشه فراهم نگه دارند و فقط در ۹۰ دقیقه بازی منتظر خلق معجزه نباشند.
این نکات هم البته شایان گفتن است و صرفا در ورزش و فوتبال قابل پیگیری نیست و بایست همه ما ایرانیان آنها را در نظر داشته باشیم :
- ترسیم هدف متعالی وپیش چشم داشتن آن در چهار یا پنج سال آینده
- ترک منازعات بعضا جناحی و معمولا کودکانه
- دخالت نکردن در حوزه تخصص دیگران
- بهرهگیری از تخصص بیگانگان و تایید رفتارهای درست و شایسته آنان
- ترجیح دادن منافع ملی بر منافع شخصی
- رتبهبندی اولویتهایی که به افزایش آبرو و اعتبار ملی ما یاری میکند.
- اعتقاد داشتن به حرکت پله پله و آرام و تدریجی و البته شروع کردن از یک جایی با هدف رساندن به جایی مشخص
- پرهیز از احساسگرایی و تکیه به افتخارات تمدنی وموزهای.
- مدیریت کردن فرصتها و امکانات و اوقات و اولویتها
فوتبال همه زندگی ما نیست ولی زندگی فوتبالی که سراسر همراهی و یارگیری و هم را دیدن و صفبندی محکم مقابل رقیب را به ما گوشزد میکند میتواند رنگ و نشاط تازهای به جامعهای بدهد که تاکنون از رقابتهای درون گروهی و گل به خودی بیشترین آسیب را دیده است.