گاهی در این ایام فکر میکنم کرونا لشکری از لشکریان یزید است! برای خودم هم باعث
تعجب بود وقتی این فکر چون موریانه، خوره ی تفکرات ذهنم شد. و این موضوع وقتی جانشین افکارم شد که از چپ و راست، ذهن و قلبم، مورد هجوم اخباروآمار فوت دوستان وآشنایان مهربان ودلسوز قرار گرفت.
افرادی که وقتی با آنها یا در موردشان، سخن می گفتیم، موضوع بحث، حال خوبشان، خانواده شان یا کسب و کارشان بود.
اگر مشکلی ایجاد می شد سعی می کردیم باکمک هم آن را حل کنیم. و اگر درد دلی بود آن را بشنویم. تا حداقل آگاهی ازحال خود را از تماس های تلفنی مان دریغ نکنیم درزمانیکه از دیدار هم محرومیم. اما کرونا چون ماری موذی بر خاطراتمان چمبره زده و حالمان را مکدر می کند.
مثل تماسی که چندی قبل در مورد حل شدن مشکل دوستی مشترک با یکی از همسایگان قدیمی داشتم و او از احوال آن دوست تعریف می کرد که با خنده، خبر از یافتن خانه ایی داده که اجاره اش کم است و صاحب خانه فرد مهربانی است که با وجود سه فرزند به او خانه داده. در حالی که صاحب خانه ی قبلی با بی مهری، روی اجاره ایی گذاشته بود که می دانست در این ایام کسادی بازار نمی تواند پرداخت کند و با زبان بی زبانی او را مجبور به اثاث کشی کرده بود.
می گفت چه شاد بود وقتی از یافتن سر پناهی برای زن و فرزندانش سخن می رانده است. اما چه زود غم، رد شادی اش را زد. چرا که اثاث کشی باعث شد تا کرونا با بی رحمی در خانه و زندگی اش رسوخ کند.
اول همسر مهربانش را درگیر icu و تخت بیمارستان کرد و بعد هم خودش را اما نبود تخت، دیر رفتن به بیمارستان، استفاده از ماسک اکسیژن معیوب، جان عزیزش را گرفت. آن هم درحالیکه، موقع احتضار همسر بیمارش بالای سرش بود و او را به جان سه فرزندی قسم میداد که نیاز به محبت و حمایت پدر داشتند.
عکس های خندانی که اکنون همسر داغدارش از او گذاشته نشان میدهد که او زائر هرساله اربعین حسینی بوده و کمک حال هیئتیان در عزای امام حسین(ع). از کجا معلوم شاید امسال نیز قصد سفر داشت. پس چرا کرونا نگذاشت؟!
یا وقتی خبر فوت مداحی را می شنوی که همیشه صدای نوحه دلسوزانه اش، جگرت را کباب می کرده. مداحی که کبوتر جلد تمام روضه های خانگی روستا بود و تمام مجالس و مداحلی های قبرستان پر از خاطره صدای اوست.
بی آنکه برای قیمت، حتی لحظه ایی چانه بزند به گمانم خیلی از اوقات نیز برای دل خودش و برای رضایت اربابش خوانده، بدون آنکه درهم و دینار و ریالی گرفته باشد. چه رسد به رقم های میلیونی، و چه ارزشی دارد که تو مداح و یا روضه خوان معروفی باشی و رقم های بالا بگیری اما خرج نیازمندان کنی.
اصل کارت توجیه نشدنی است. تو برای خواندن روضه امام حسین(ع)، پول گرفتی آن هم از هیئت هایی که با کمک همین مردم نیازمند اداره میشوند. اما او بی آنکه دلش برای کم و زیاد شدن مبلغ درون پاکت بلرزد؛ فقط صدایش برای امام حسین میلرزید. گریه میکرد برای مظلومیت زینب و رقیه. سینه میزد برای سوزدل امام سجاد(ع) مطمئنم تا قیام قیامت هر وقتی پشت نخل روستا قدم بزنم یا کنار زیارت، زیارت نامه بخوانم. یا در خانه کسی به روضه بروم صدا و یادش همیشه جاودانه است.
اما بیماری و بستری شدن در کنار بیماران کرونایی به خاطر نبود تخت، جان او را گرفت. چرا کرونا اینقدر موزی است ؟
یا حتی افراد محبوب و معروفی که ازمحبوبیتشان سو استفاده نکردند ولی مظلومانه بار سفر بستند.
استاد پرویز پورحسینی که واقعا استادی بودند توانا و دوست داشتنی، بی ادعا و مهربان. کریم اکبری مبارکه، چنگیز جلیلوند که هر سه برای امام حسین و اهل بیت نقش آفرینی کرده بودند.
الان هم که خبر فوت علی سلیمانی مثل خبر فوت علی انصاریان شوک دیگری به جامعه هنری وارد کرد. سلیمانی در تئاتر، تلویزیون و سینما ایفاگر نقش های ماندگاری بود. و در زمینه عاشورا و دفاع مقدس با عشق، نقش زد که این چنین مرگش درد دارد. دردی از جنس نبودنش که باعث می شود هنگام یادش، به زبان بچرخد؛ ...
خوشا به حالش که در محرم راهی سفر شد ... هر چند زود بود. خیلی زود. کسی چه میداند شاید او بازهم برنامه سفر به کربلا را داشت. با همان عشق حسینی. اما کرونا ...... امان از این کرونا...... لعنت به این کرونا.....
چرا روی لشکر حسین سایه انداخته؟ نکند از یزیدیان باشد؟ !!!
این خوره ی ذهنی باعث شد شروع کنم به نوشتن، اما حال که به انتهای نوشته رسیده ام با خود می گویم؛ کرونا هرچه باشد ولی می توان گفت تنها ماموری است که در قالب لشکر یزیدیان رخ نمایانده.
از کجا معلوم شاید همه ی ما یک یزید پنهان در خود داشته باشیم؟!
شاید اگر آن صاحب خانه نامهربان امسال کمی صبر پیشه میکرد حتی اگر نیاز داشت اما به کم قانع میشد و باعث آوارگی مستاجرش نمی گشت حال آن سه فرزند هر روز صبح سراغ پدر را از مادر نمیگرفتند تا علاوه بر درد یتیمی، تلخی تنهایی را نیز به جانش گره بزنند.
شاید اگر آنکه چک دارد کمی تامل کند. شاید اگر آن که کاسب است کمی مهلت دهد برای پرداخت بدهی و آنکه ازکاسب پول می خواهد کمی برایش صبر کند.
شاید اگر کسی که مسئول چک کردن کرونای افراد حاضر در صحنه ی فیلم برداری است دقت بیشتری کند. یا آنکه ناقل یا حتی مشکوک به کروناست از منزل خارج نشود. یا آنکه مسئول تهیه ماسک و الکل و سرم و داروست خالصانه کار کند،
شاید اگر همه مدتی ماسک بزنند حتی در مجلس عزای امام حسین(ع). شاید اگر افراد تا کار واجبی ندارند از خانه خارج نشوند. شاید اگر کمی، تنها کمی، دلمان به حال پزشک و پرستاری که سالها از خوشی هایش زد تا درس بخواند و الان هم باید از خانواده و حتی جانش بگذرد بسوزد.
شاید اگر عده ای، هوس رفتن به شمال را در خود خفه کنند. شاید اگر با وجود تبلیغ برای سفر ارزان به مشهد،از دور به آقا امام رضا(ع) سلام دهیم. شاید...... شاید که نه، حتما؛ اگر خودمان به خودمان رحم کنیم آخرسال، سال بهتری برای همه خواهد بود.
شاید این ویروس مامورکه آمده آینه ما باشد برای ما! ماموریتش تمام شود و زودتر برود. برود و به تاریخ ملحق شود. شاید او هم منتظر است.
او هم خسته شده و قصد رفتن دارد اما می خواهد موقع رفتن، ما خجل از کارهایمان نباشیم و وقتی به کارنامه خود نگاه می کنیم یکی از شمشیر زنان پا در رکاب یزید نباشیم !
آری، اگر به هم رحم نکنیم این مائیم که از لشکریان یزدیم!!!
زهراملکی.۲۱مرداد۱۴۰۰
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
