«فساد» یعنی خارج شدن حق از جایگاه خودش؛ یعنی ضد عدالت، یعنی انحراف از قانون.
فساد مسری است؛ درست مثل یک سیب گندیده که خیلی زود همه سیب‌های یک صندوق را فاسد می‌کند؛ مثل یک رفیق بد که محله‌ای را آلوده می‌سازد. مثل یک ویروس پرقدرت که همه چشمه‌های آبادی را می‌گنداند.
کشورداری با فساد جلو نمی‌رود؛ و صد البته مبارزه با فساد کار ساده‌ای نیست؛ مرد میدان می‌خواهد! رئیس‌جمهور و دولت‌مردانی می‌خواهیم که:
1) خودشان پاکدست باشند، وامدار کسی نباشند، با گروه‌های سیاسی و قدرت و ثروت، بده بستان نداشته باشند، دست‌شان زیر ساطور دیگران نباشد. دلبسته ویلا و زیرمیزی و حقوق نجومی و گرین‌کارت نباشند.
2) باهوش باشند و بفهمند دور و برشان چه می‌گذرد. مثل کبک سرشان را توی برف نکنند و با ساده‌انگاری و خوش‌خیالی کشور را به باد ندهند.
3) ضعیف‌النفس و ترسو نباشند. برای مبارزه با فساد عزم و اراده قوی داشته باشند. مبارزه با فاسدان چموش، هزینه و دردسر دارد. زمامداران، باید اهل خطر باشند.
4) عالم و کاردان باشند تا ریشه‌ها و علت‌های فساد را کشف کنند. در مبارزه با فساد اداری و مالی و حکومتی، حذف معلول‌ها کمکی نمی‌کند. باید زیربنا را درست کرد و بر قلب دمنده فساد خنجر زد تا کار برای همیشه درست شود. باید غده سرطانی را از بدن بیمار خارج ساخت.
مبارزه با فساد همیشه باید اولویت جدی جمهوری اسلامی باشد؛ پس رئیس‌جمهوری انتخاب کنیم که ضد فساد باشد.
.jpg&Width=56&Height=56&Interpolation=1&sharpen=1&sharpenvalue=130&Rotate=0)
